Twitkerst: antwoord op vragen

V1: Vertel over jullie kersttradities. . Of heb je een leuke kerst-anekdote?

Wij hebben niet zoveel tradities in de familie. Het is altijd een ongecoördineerd zootje, een kippenhok zoals ik het noem. Zelfs op dit moment is het niet duidelijk wat we met Kerst gaan doen, het valt meestal vanzelf op zijn plaats. De tweede dag is gewoon de dag waarop ik lekker mezelf vertroetel. Hapjes die ik lekker vind, doen wat ik wil en lekker genieten van een rustig dagje. 

Maar wat er wel (bijna, er zijn een aantal uitzonderingen geweest) altijd is, is een echte kerstboom. Zo groot mogelijk. En toen ik in Oosterhout in de binnenstad woonde en nu weer, hoort daar een kerst”etalage” bij. Ik zit op een zichtlocatie, dus wil ik dat ook delen met mensen die voorbij lopen. 

2 anekdotes:

Mijn moeder kocht altijd voor iedereen een aantal cadeautjes. Eén jaar kreeg ik een klein pakje en het eerste dat ze zei was “doe maar alsof je er blij mee bent”. Ik heb inderdaad al mijn acteertalenten uit de kast moeten halen, want het was een semafoon. Hij is één keer gebruikt, die dag, om te testen. Sindsdien gebruik ik die zin wel regelmatig. 😂

Op de VRT (vroeger VRT) waren met Kerst altijd oude musicals te zien. Mijn moeder en ik genoten daarvan en zongen vaak hardop mee. Just blew in from the wind city; Anything you do, I can do better of alles van de Sound of Music. 

Op een uitzondering, met mijn vader keek ik altijd naar The Glenn Muller Story en dan stond het geluid altijd knoerhard. 😊

V2: Wat zijn de kerstkleuren in huis? Of in je boom?

Tot voorheen was het (bordeaux) rood, aangevuld met zilveren ornamenten van mijn grootouders, ouders en herinnerornamenten van mijzelf. 

Dit jaar twijfel ik. Rood past niet goed meer bij de inrichting, maar ik wil mijn prachtige neprozen (met klem) nog niet kwijt. 

Eigenlijk weet ik nog helemaal niets, want het is ook ooit de bedoeling om een klein boompje in de eetkamer te zetten en die wordt dan roodkoper (misschien goud) met oudroze en grijsblauwgroen. Maar goed, eerst die kamer afkrijgen. 😂

V3: Wat is jouw favoriete kerst/winterdrank of -snack?

De ultieme winterdrank is (natuurlijk) warme, zelfgemaakte (geen zakjes) warme chocolademelk met alles erop eraan. Stukjes gesmolten chocolade erin, marshmallows bovenop en soms een scheutje drank erin. 😁

V4: Natuurlijk wil ik ook je favoriete kerstfilm weten. En je favoriete kerstlied!

Mijn kerstfilms zijn geen kerstfilms, maar horen er wel bij. The Sound Of Music, Alle kwijlerige Sissi’s en musicals uit de jaren 40, 50 en 60. 

V5: Heb jij voor Kerst nog een soort Bucketlist? Wat zou jij nog graag willen doen met Kerst?

Nee en ja. Gezellig met de hele familie en mijn hopelijk toekomstig gezin doorbrengen in een groot landhuis. En anders nog een keer in de VS. 

V6: Hoe vier jij Kerst? Heeft jouw geloof daar nog invloed op? Of de manier van vieren van huis uit? Zijn er dingen die jij wel/niet doet daardoor?

Ik denk dat ik het meeste al heb verteld. Ik ben -helaas?- mijn geloof volledig kwijtgeraakt, maar daarvoor is in de plaats gekomen dat ik goed wil doen met mensen die het minder goed hebben. Ik zal hen tijdens deze dagen niet vergeten en delen wat ik heb.  

V7: Zou jij graag een pakket krijgen met een echte kerstinhoud of liever een neutralere inhoud?

Het gaat om de gedachte en ik wil mijn gever niet beperken. Een herinneringsornament is wel leuk om te krijgen, zodat ze altijd in mijn gedachten blijven. Maar of de rest nu wel of niet in de kerstsfeer zit… Niet belangrijk. 

V8: Wat vind jij het leukste aan Kerst?

Mijn kerstboom dus en het plezier dat ik beleef aan het delen met anderen.

V9: Doe jij thuis ook nog aan kerstcadeautjes?

De laatste 2 jaar niet meer. Dat was “de taak” van mijn moeder. Ik wil (ook hier) wel in haar schoenen staan, maar het lukt mij niet om daar tijdens het gekkenhuis van die werkperiode tijd voor vrij te maken. Ik zou er eigenlijk eerder aan moeten beginnen, maar chronisch tijdgebrek. 

V10: Met wie zou je het liefst Kerst willen doorbrengen?

Met mijn gezin, maar ja…. 

V11: Van welke kleine dingen word jij gelukkig?

Er zijn zoveel dingen om blij van te worden. Iemand anders blij maken, een pasgeverfd kastje, mensen die plezier beleven aan “mijn etalage”, een straaltje zon, een oprecht compliment, een dag doorbrengen met allen waar je van houdt. 

V12: Wat is het mooiste (kerst)cadeau dat je ooit kreeg?

Het mooiste cadeau dat ik kreeg was de tijd die ik met oudlief door mocht brengen en dat was te danken aan de genereuze nabestaanden van iemand die hem extra jaren hebben gegeven door het hart van een geliefde te doneren. 

V13: Wanneer begin jij met het versieren van je huis? Of wanneer zet je de kerstboom op?

Ik probeer hem altijd de dag na Sinterklaas op te zetten, maar het ligt er een beetje aan wanneer ik de kerstboom kan halen. 

V14: Wat is jouw grootste miskoop ooit?

Ik ben niet zo van de miskopen. Meestal heb ik spijt dat ik iets niet heb gekocht, omdat ik er te lang over nadenken en het er dan niet meer is. 😊

V15: Hou je van die hele kleffe, fout-romantische, bouquetreeks-films?

Jaaaaah, het is gewoon standaard verhalen die je vooraf kunt uittekenen, maar niets fijner dan af en toe niet te hoeven nadenken. 

V16: Wat is je maat van schoenen?

Euhm, een poezelige maatje 40 😂

V17: Hou jij van kaarsen? En eventueel geurkaarsen? En welke geur ruik je graag in huis?

Ik ben dol op kaarsen, huisgeurtjes, etherische oliën en wax-dingetjes. Zó erg zelfs dat ik een voorraad heb van minimaal 2 jaar. Gelukkig zit er geen houdbaarheidsdatum op, maar eerst maar zorgen dat die voorraad wat minder wordt. 😊

V18: Heb jij huisdieren? Zo ja, wat voor dieren heb jij in huis?

Ik heb in het verleden 3 katten gehad, daarna een tijdje niet meer omdat ik vond dat ik dat financieel niet kon verantwoorden en nu…. Een huisdier in een huis midden in een verbouwing is niets voor dat beestje, dus ik moet wachten. 

En misschien dat het daarna een (klein – geen Chihuahua!!!) hondje wordt omdat ik hem/haar mee naar mijn werk kan nemen. 

V19: Heb jij een ‘foute’ kersttrui?

Nope, ik ben al fout van mezelf. 😂

V20: Waarom doe jij dit jaar mee met #Twitkerst?

Omdat ik verrassen leuk vind. Het spel om raadsels achter te laten en een soort van grappige speurtocht te organiseren. Het is zó leuk om een onbekende te leren kennen en iets te geven waar je ze een groot plezier mee doet. 

Mijn bijzondere moeder

De toespraak die ik voor het afscheid van de allerliefste moeder ter wereld ga houden

Toen we afgelopen vrijdag bespraken hoe ons afscheid aan Tini, mijn vaders lieve vrouw voor bijna 46 jaar (48 jaar samen) en onze moeder eruit zou komen te zien, was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om niet zelf wat te zeggen. Mijn moeder was altijd trots op de manier waarop ik alles verwoordde en natuurlijk kan ik dan op deze laatste mogelijkheid om dat haar te laten zien, zelf niet ontbreken.

Maar de dagen volgden, stonden vol met afspraken, dingen die nog gedaan moesten worden en er kwam maar weinig op papier. In mijn hoofd speelde dat ik duidelijk moest maken hoe speciaal mijn moeder was. Niet alleen voor haar man, haar kinderen, kleinkinderen en familie, maar voor iedereen. Alleen hebben we in diezelfde dagen ook gemerkt dat ik dat niet meer hoef te zeggen; iedereen weet al hoe bijzonder ze was. De reacties stroomden binnen, ik heb mensen in tranen gezien en gehoord wat voor impact ze op iedereen had. Niet alleen wij rouwen, maar Zeeuws-Vlaanderen rouwt en ook ver daarbuiten tot over verre grenzen aan toe.

Mijn zus heeft iemand gesproken die haar nooit heeft mogen ontmoeten, maar met wie ze wel heel veel telefonisch contact heeft gehad. Zij vond dat ze gisteren afscheid móest nemen. Een ander had pas sinds kort contact en kwam omdat ze mijn moeder zo bijzonder vond. Zoals jullie zelf gemerkt hebben, was er niet veel voor nodig om een plekje in Tini’s hart te krijgen en als vanzelf sloop ze ook de harten van anderen binnen en bleef daar plakken.

Zij was iemand die de wereld een mooier maakte door aandacht, haar warmte en hartelijkheid. Doordat ze met kleine gebaren, een kaartje, een bemoedigend of vriendelijk woordje of door iets anders even liet weten hoeveel mensen voor haar betekenden.

Gisteravond hebben mijn vader, mijn zus Diana en ik nog even vluchtig condoleancekaarten doorgekeken en daarin kwam zo vaak het woord “kaartje”, aandacht en warmte voor dat we ons eigenlijk afvroegen waar ze in hemelsnaam de tijd vandaan haalde om dat te doen, want het belangrijkste in haar hele leven waren Adri, mijn vader, de kinderen en kleinkinderen, De Zaak waar ze overdag altijd was, zelfs op momenten dat ze dat vanwege haar gezondheid beter niet had kunnen doen en dan ook het Leger des Heils. Ze was altijd en overal aanwezig, weer met die warme lach en gulheid.

Nu draait de wereld door zonder haar en zullen we zelf de wereld mooier moeten maken. Maar we hebben gezien dat het mogelijk is en we hebben gezien hoe mijn moeder dit heeft bewerkstelligd. Haar vervangen kunnen we niet, niet alleen, maar misschien wel met zijn allen.

Mama zou het zó geweldig vinden als jullie mee zouden helpen om haar gedachtegoed voort te zetten: haar gulheid, haar hartelijke, welgemeende lach en haar goedheid. Doe deze week is kleins voor iemand anders zonder er iets voor terug te verwachten (en misschien doe je dat allang, maar dan deze keer uit naam van Tini) en kijk hoe mooi wij de wereld kunnen kleuren in haar favoriete kleur roze. Tini mag dan wel niet meer hier zijn, wij kunnen haar unieke verschijning deels aan anderen doorgeven.

En blijf haar naam noemen en deel haar verhalen delen met anderen. Met mijn vader, mijn broer Marco, zus Diana en mijzelf en met iedereen bij wie ze in het hart zit vastgeklonken. Ze is er dan wel niet meer, is ze pas echt weg als we niet meer over haar praten en daar is ze te bijzonder voor!

***

Als laatste aan mama zelf

Lieve mama, je bent niet meer hier, maar dat betekent niet dat mijn liefde voor jou ook weg is. Ik zal altijd zielsveel van je blijven houden. Je was trots op al je kinderen, ook op mij. Je had vertrouwen in ons op momenten dat we dat niet in onszelf hadden. Nu moeten we het zelf doen, maar jij hebt ons die kracht gegeven, dus je hoeft je om ons geen zorgen te maken. Als ik maar een beetje op je lijk, op hele kleine schaal hetzelfde voor anderen kan doen, dan ben ik al zó trots op mezelf. En mijn hart stroomt over van liefde en trots dat jij mijn moeder bent.

Je was echt, echt lief met een hoofdletter L, een topvrouw! En dit afscheid, de mensen en de zee van roze bloemen bevestigen dat.

Dank je mama dat door jouw manier van leven, wij ons zo gesteund voelen worden, dat we door onze tranen heen kunnen lachen omdat er zoveel liefde onze kant op komt.

Luv joe always!

Je dochter Nicole

Denk nu toch eens na!

Ik ben zó pissig op dit moment. Op Internet (Twitter, Facebook en vast andere plekken waar informatie gedeeld wordt) gaan op dit moment foto’s voorbij van paspoorten van mensen die mogelijk betrokken zijn bij de ramp van Malaysia Airlines en schijnbaar zelfs beelden van mensen die uit het vliegtuig vallen. Meteen heb ik gemeld dat mensen die dat in mijn TL doen, direct verwijderd zullen worden, hoe aardig deze persoon normaliter ook is en gelukkig zijn er meerdere mensen die er zo over denken.

Via-via “sprak” ik iemand die dat had gedaan onder het mom van “ik ben niet de eerste en het is al 200.000 keer gedeeld”. Dat is toch zo’n dooddoener! Alsof hij van het dak afspringt op het moment dat iemand anders dat doet. Hij claimt dat hij zich best bewust is van wat hij doet, maar in mijn ogen is dat niet zo. Internet heeft veel voordelen en vaak wel prettig, maar het langetermijngeheugen van Internet kan ook tegen iemand keren.  Over -tig jaar is deze informatie (soms nog niet eens geverifieerd) nog te vinden.

Om een ander voorbeeld aan te halen. Een aantal jaar geleden was iemand betrokken bij een zeer noodlottig ongeval waarbij iemand is overleden. Helaas onoverkomelijk en toch zijn er op diverse fora en bij reacties van kranten mensen geweest die, zonder enige kennis van zaken, hebben geoordeeld dat deze man nooit had mogen bestaan, beter zelf dood had kunnen zijn en dat hij zijn schuld was. Pijnlijk, vooral omdat zelfs via de rechter is geoordeeld dat hij er niet schuldig aan was! Nu is deze man wel zo verstandig om nooit meer naar deze informatie te zoeken, maar toekomstig werkgevers en zijn, toen nog jonge, kinderen (zelfs veel later kleinkinderen) zouden dat misschien wel kunnen doen en wat zijn daarvan de consequenties? Hoe verdrietig is het dat zij dat moeten lezen over iemand van wie zij zoveel houden?

Wat is het nut van het delen van deze informatie? Waarom moeten we anderen zo hatelijk veroordelen? Dat we vrijheid van meningsuiting hebben, betekent niet dat we alles zomaar in het openbaar moeten delen. Zeker niet op plekken waarvan we weten dat het bijna onmogelijk kan verdwijnen. Voordat je iets neerplettert, bedenk je dan eerst hoe het zou zijn als je dit over jezelf zou lezen.

 

Liefs,

Dag trouwe klant

Tja, “klant” is blijkbaar te verdelen in iemand die veel en heel veel geld uitgeeft en ik zit schijnbaar nog een paar categoriën daaronder: diegene die gemist kan worden als kiespijn. Kortetermijngeld is blijkbaar belangrijker dan langetermijn klantenbinding.

Gisteren heb ik een nieuwe mobiel aangeschaft. Een stoere, grote (hele grote voor mijn doen: 5 inch) en dat is wel handig, want ik merk dat op mijn leeftijd toch het verval begint in te treden en kleine schermpjes niet zo prettig zijn. Helaas moet er in deze telefoon een micro-simkaart en die heb ik dus niet. Ik ben altijd heel zuinig geweest op dat ding (dit is mijn tweede in 20 jaar, de vorige was zelfs nog van Libertel) en daarom mag ik nu 11, 15 of 20 euro betalen voor een nieuwe kaart. Had ik hem zelf gesloopt (of had ik gezegd dat hij gesloopt was), dan was ‘ie gratis geweest en had ik nog mijn Libertel-sim, dan was er een heel klein kansje geweest dat ik bij de Gods gratie een nieuwe gratis zou kunnen krijgen.

Ik heb nooit echte klachten gehad over Vodafone. Ik ben iemand die merkentrouw blijft en natuurlijk zijn er wel eens kleine probleempjes geweest (zoals die enorm grote storing in 2012 waarbij er ook onterecht geld is geïncasseerd), maar ik kan heel vaak begrip opbrengen voor iets waar ze niets aan konden doen. Dit in tegenstelling tot wat er nu speelt.

Bedrijven lijken niet te beseffen hoe groot de schade kan zijn door een starre houding als deze. Van een trouwe klant die altijd positief over Vodafone sprak en het voor ze opnam (zoals bij die storing), krijg ik nu een automatische aversie tegen Het Merk en, zoals ik al eerder heb gemerkt bij een “akkefietje” bij Van Dale Schoenen (waar ik daarvoor toch zo’n 6 paar schoenen per jaar kocht en daarna nooit meer ben binnengestapt), zal ik ook niet zwijgen om dit aan iedereen die ik ken of minder goed ken te melden. Het is bekend dat een negatief verhaal vaker wordt gedeeld dan een positief. Ik heb soms een geheugen als een vergiet, maar dit soort dingen kan en wil ik niet vergeten.

In principe heb ik er niet eens zoveel moeite mee om wát te betalen, maar ze kunnen mij niet vertellen dat die 11, 15 of 20 euro enkel uit kosten bestaan. Een sim-kaartje maken zal echt geen 10 euro per stuk kosten (eerder rond de 50 cent en waarschijnlijk zelfs nog minder) en de administratieve handelingen erachter ook niet; ze verdienen er dik aan! Nee, Vodafone heeft, als ze dit niet op een schappelijke manier willen oplossen, voor mij afgedaan. Dan laat ik de sim-kaart bij een plaatselijke telefoonboer wel op maat knippen en ga ik daarna eens rustig op zoek naar een andere provider. Exit Vodafone en dat na 20 jaar!

 

Liefs (maar niet voor Vodafone),

Doorgaan tot je er dood bij neervalt

Gisteren stond half Nederland in brand vanwege een boeklancering. Een boek van Lideweij Bosman over het verlaten van haar terminaal zieke partner en haar reis om zichzelf terug te vinden. De vele in algemeen sprekende zwart/wit reacties die ik heb gelezen, hebben mij enorm geraakt en de tranen rolden gisteravond over mijn wangen omdat het mij terugbracht naar de harde -onterechte- reacties die ik heb gekregen na het overlijden van Sjoerd, over het gevolgen die zijn dood (direc of indirect) teweeg heeft gebracht en wat veel te lang heeft doorgedruppeld (samen met iets anders waarmee ik onlangs geconfronteerd werd en wat herinneringen opriep).

Hoewel ik de komst van soortgelijk boek toejuich (velen denken er wel heel gemakkelijk over en vergissen zich wat een ziekte met een partner/kinderen doet): dit boek lijkt mij enorm slecht getimed (10 maanden na het gebeuren is véél te vroeg), het is totáál niet handig dat ze de familie niet heeft geïnformeerd en om zelf geld aan (de gevolgen van) het leed van haar ex te verdienen, lijkt mij niet netjes (zachtjes uitgedrukt).  Maar goed, als ik het goed begrepen heb, gaat het overgrote deel over haar leven na haar besluit. Voor mij is haar besluit om weg te gaan niet de reden om het niet te kopen, maar het hoofdonderwerp van haar boek. Ik heb geen behoefte aan gezweef á la “Eat, Pray, Love” in een Nederlands-Hawaiiaans jasje.

Waar ik het wel enorm moeilijk mee heb, is het neersabelen van haar besluit óm op te stappen. Dat wordt dan in zulke termen geformuleerd, dat iedereen die dat ook doet of er zelfs over na durft te denken, de duivel in eigen persoon is. Ik heb het wel tot het eind toe volgehouden, maar kan ik me levensgoed voorstellen dat er mensen zijn die zichzelf compleet wegcijferen en deze intense rit in de achtbaan niet meer aankunnen. Net zo goed als ik me voor kan stellen dat niet iedereen letterlijk bij het overlijden aanwezig kan zijn (of zelfs iemand in een kist kan zien liggen) en dat maakt hen in mijn ogen niet egoïstisch, maar menselijk.

Het volgende gaat over algemeenheden en niet over de situatie van Lideweij en Sander. Daarvoor weet ik te weinig en ik kan noch bevestigen noch ontkennen hoe dat bij hen gegaan is. Het gaat mij over de algemene veroordelingen van het iemand die ziek is in de steek te laten en wat de consequenties zijn.

Op de een of andere manier vindt men dat voor een ziek iemand alles moet wijken. Je hele zelf totaal ondergeschikt aan degene die ziek is. Het is iets wat ik regelmatig tegen mensen zeg (en helaas zelf minder in de praktijk breng): als je in een vliegtuig zit, er is te weinig zuurstof en de zuurstofmaskers vallen naar beneden, dan moet je eerst jezelf van zuurstof voorzien en dan de hulpbehoevenden. Doe je dat niet, dan zit je zelf ook op een gegeven moment zonder en kan je het zuurstofmasker voor iemand die dat zelf niet kan, ook niet vasthouden. Zo is werkt het ook met iemand die ziek is. Natuurlijk is het vaak (soms?) mogelijk om op wilskracht en liefde door te gaan, maar als die liefde tekort schiet of je loopt op je tandvlees, dan lukt dat misschien niet, al wilde je nog zo graag.

Waarom moeten anderen bepalen wat voor jou voldoende is, wanneer je wel mag zeggen dat het teveel is en wie mag dat bepalen? Waarom moeten mensen zich schuldig voelen wanneer ze voor zichzelf kiezen na eerst zichzelf langdurig weggecijferd te hebben? En de belangrijkste vraag: waarom is er altijd maar één persoon die zichzelf ‘verliest’? Diezelfde omgeving (of nog verder afstaand) claimt dat “tot de dood ons scheidt” of “in goede en in slechte tijden” betekent dat je je eigenbelang moet vergeten in zo’n situatie en ziek worden mag alleen als dit ook een ‘echte’ ziekte is: overspannen zijn, het niet meer aankunnen zijn aanstelleritus. Echter, diezelfde omgeving, die mensen die veroordelen, gaan altijd weer naar huis toe waar geen intensieve zorg moet worden geleverd en waar ze hun benen op tafel kunnen leggen en heerlijk kunnen ontspannen en waar tijd en ruimte is om even de zinnen te verzetten en op te laden óf hebben het zelfs nog nooit meegemaakt.

Probeer je voor te stellen dat je zelf 24/7 bij iemand bent die ernstig ziek, dat alles op jouw schouders komt en dat je ’s nachts niet naar een huis kan waar geen beladen sfeer hangt, dat je al je hobby’s en vrije tijd moet opgeven, want daar is geen tijd meer voor. En dat degene die ziek is eigenlijk alleen maar door jou en niemand anders geholpen wil worden. Dat je eigenlijk geen echtgenoot/echtgenote/partner meer bent, maar een onbetaalde verpleger/verpleegster? Kun je je voorstellen hoe zwaar dat is, zeker als dit 365 dagen per jaar en dan vele jaren lang voorduurt?

Als jij ziet dat de balans in een zorggezin/huishouden langzaam kwijtraakt, er grote spanningen optreden en je blijft alleen maar toekijken hoe een trein mogelijk ontspoort, dan mag je jezelf van mij ook in het rijtje egoïsten scharen, want blijkbaar wil je niet meer van je tijd investeren om pijn en verdriet te voorkomen. Wil je dat iemand niet genoodzaakt is om de beslissing te nemen zich buiten deze situatie te plaatsen en voor zichzelf te kiezen, dan moet je inspringen en ervoor zorgen dat iemand dat besluit niet hoeft te nemen.*

Liefs,

 

 

 

 

* Ik wil graag nog de volgende opmerking voor bepaalde mensen in mijn TL maken.  Er zijn nl. een aantal mensen die zelf ziek zijn of iemand die ziek is verzorgen. en ik wil nl. niet dat zij zich schuldig gaan voelen!

Ik heb dit stuk niet geschreven met jullie in mijn gedachten. Sterker nog, jullie zijn het voorbeeld hoe het wel zou kunnen en, als dit bij iedereen zoals bij jullie was geregeld, had ik waarschijlijk geen letter op “papier” gekregen.  Ik neem mijn petje af en maak een diepe buiging voor jullie hoe jullie als team (met familie en vrienden) de balans weten te vinden in een lastige situatie. Dat julllie van je partner de ruimte krijgen of jullie je partner de ruimte geven om niet enkel mantelzorger/verpleger/verpleegster te zijn, maar in de eerste plaats jullie liefhebbende partner zijn.

Ministry of Silly Walks

Ik moet jullie iets bekennen: ik ben best wel onhandig. Ja, ik weet dat ik in het verleden wel een aantal keer in enkele blogs zoiets heb laten doorschemeren, maar ik zeg het nu hardop. Ik kan heel veel zelf, maar het gaat nooit vlekkeloos (komt wel altijd goed hoor). En ik let niet altijd goed op, dus mis ik ook heel veel wat belangrijk was.

Dat werd weer eens bewezen 2 dagen na mijn verjaardag. Samen met een kennis liep ik even naar de bakker om gebakjes voor ons te halen. Gezellig kwetterend liepen we even richting het winkelcentrum bij mij in de buurt.  Zoals het mij vroeger geleerd is, kijk ik wel netjes bij het oversteken van de straat of er verkeer aankomt, maar ik lijk nooit geleerd te hebben om te kijken wat er voor mij op de grond afspeelt en dat had zijn consequenties. Binnen een seconde lag ik languit op de grond, met mijn neus nog net niet op de straat, maar de rest van mijn goddelijke lichaam wel.

Het bleek dat ik niet had gezien dat er een steen uit het straatoppervlak ontbrak en aangezien ik mijn leuke camelkleurige laarzen aan had die een kleine hak (niet de palen waar ik regelmatig op loop) had. Natuurlijk had ik het zo perfect voor elkaar uitgekiend dat ik in dat gat stapte. Zoek een gat en ik vind het. 🙂

Op zich leek het allemaal mee te vallen, ondanks ietwat spierpijn. De volgende ochtend bleek dat de schade toch groter was. Ruim 35 minuten heb ik erover gedaan om uit bed te komen en dan bedoel ik ‘uit bed’ (dus niet douchen, aankleden etc). Omdat mijn rechterknie buigen onmogelijk was, kon ik geen broek aan en ben ik in een lange rok en  teenslippers á la mama Tokkie (mijn platte schoenen zijn niet makkelijk, en mijn hoge palen weer wel, maar toen totáál niet loopbaar) naar huisarts, waar ik toch al afspraak mee had, gestrompeld. Dat duurde ook weer 3x zolang als normaal.

Om een lang verhaal kort te maken. Ik kon mijn knie wel 25 graden buigen (dicht genoeg richting 45 graden, dus ‘viel mee’), gewrichten deden geen pijn en foto’s maken kon niet, want te opgezwollen. Waarschijnlijk spieren flink verrekt en na een week niet ver verminderd, mocht ik terugkomen. En nu ben ik een week verder. Het is inderdaad een stuk verbeterd, mijn huppeltje is nog niet terug, bij een onverwachte beweging krijg ik de Bond tegen het Vloeken achter me aan en belast ik hem teveel, dan word ik nog meer afgestraft.

Het ergste is echter mijn ochtend en avondritueel. Wil ik mijn bed kunnen bereiken, dan moet ik toch de trap op en dat levert een zeer bijzonder en lachwekkend tafereel op. Het liefste zou ik dit willen omschrijven, maar het lukt gewoonweg niet. Ik weet dat het er idioot uitziet, dus krijg ik de slappe lach en tegelijkertijd vloek en tier ik alles bij elkaar, omdat het toch pijn doet. Helaas kan ik niet laten zien hoe ik dan de trap op ga, maar ik denk dat dit filmpje aardig dichtbij komt (en denk er zelf slappe lach en vloeken bij).

 

Liefs,

 

 

 

Onweer op komst

Het onweer van gisteravond was goed om meerdere redenen. Niet alleen goed voor de plantjes in mijn oerwoud tuin, maar het leek er ook heel erg op dat dit bedrukte weer een mindere invloed had op mensen. In mijn TL (timeline voor niet-Twitteraars) waren een aantal mensen die even met zichzelf in de knoop zaten. Mensen die baalde van zichzelf, mensen die aan zichzelf twijfelden, bang waren voor veranderingen of overemotioneel werden. Ik geloof dat ze er zelf meer mee zaten dan hun omgeving. En toen kwam de vraag “wat doe je eraan? ” en dat vergt toch meer dan 140 tekens (voor niet-Twitteraars: het maximaal te gebruiken tekens in een tweet/bericht).

We zijn allemaal mensen met onze nukken en grillen.  Niet alleen met mooie eigenschappen, maar ook met mindere. Gelukkig maar, want ik zou het minder vinden als ik de enige was die dat had. 😉 Iedere eigenschap die wij hebben, had in het verleden, toen er mensen in de oertijd leefde, een belangrijke betekenis. Stel je maar voor dat je in een grot woonde en buiten die grot liep een grote beer rond. Dan komt die angst toch verdraaide goed uit en mag je best even twijfelen of die bijl die je hebt voldoende is om niet de volgende prooi van die beer te worden. We leven dan wel niet meer in een grot, maar ook in deze wereld moet je naar jezelf blijven luisteren.

Angst zorgt ervoor dat je niet altijd spontaan beslissingen neemt die verkeerd (of zelfs gevaarlijk) kunnen zijn. Idem dito voor twijfel. Balen van jezelf geeft je de kans om naar jezelf te kijken en je bewust te worden van je belemmeringen en die te kunnen veranderen. En overemotioneel…. als je je betrokken voelt, als iets je raakt, dan zorgt dat voor actie/reactie. Niets mis mee dus. We vinden ze alleen lastig omdat ze je een onbehaaglijk gevoel geven.

Als ik iets de afgelopen jaren heb geleerd is dat wat je psyche betreft, acties/reacties met reden zijn. Soms is het een realitiecheck, soms moet je even pas op de plaats maken, duidelijk naar jezelf en je lichaam luisteren. Het hoeft niet altijd tot veranderingen te leiden tenzij je enorm tegen zaken aanloopt. Als het soms is, dan is het een kwestie van gewoon dat gevoel te accepteren en loop je er te vaak tegenaan, kijk dan wat voor jou goed en belangrijk is. Al je emoties vertellen je iets en helaas weet ik uit ervaring dat we er soms te weinig naar luisteren of soms juist teveel. Het is aan jou om te bepalen wanneer en wat je er mee doet.

 

Liefs,

 

Een hernieuwde start

Na een hele lange stilte van 2 jaar, begint het schrijven weer bij mij te kriebelen. De lol om iets op papier te zetten, na te denken hoe je iets kunt omschrijven, anderen (toch best belangrijk voor een weblog) even aan het nadenken te zetten of te laten lachen, ik mis het allemaal wel. En heel eerlijk speelt ook mee dat ik bij toeval een reactie van Sjoerd tegenkwam die veelzeggend was. Nu moet je weten dat Sjoerd er een handje van had om onder de meest gekke namen te reageren, dus het is niet vanzelfsprekend dat ik ze allemaal weet te vinden. Door een twittergesprekje was ik weer door mijn ouwe blogs aan het bladeren en kwam ik toevallig dit tegen.

 

En Sweet, blijf zulke stukken schrijven! Ook al moet je me altijd vijf keer vragen nu toch vooral je laatste epistel te lezen. Just teasin’ ya!

 

Ik zou niet durven zeggen dat ik een bestseller zou kunnen schrijven (nee zus, echt niet; er komen per jaar zo’n 17.500 nieuwe titels uit!), maar ik kan wel grappig of prikkelend schrijven.  Vandaag maak ik een nieuwe herstart. Om te wennen, doe ik dat rustig aan. Misschien dat de komende tijd wat veranderingen doorgevoerd zullen worden. Een verse lay-out, een ander adres, maar laat ik eerst met het belangrijkste starten: blogs/posts.

Ik hoop dat je hier regelmatig een portie plezier of leuke ‘prikkel’ kunt vinden en ik zal de donkere wolken van toen zo veel mogelijk achterwege laten.

 

Liefs,

Gisteren was ik jarig

Vroeger, toen ik nog jong en onbedorven was, vond ik mijn verjaardag altijd leuk. Het ging bij mij nooit om de cadeautjes (hoewel die natuurlijk nooit geweigerd werden), maar om het speciale gevoel: het gevoel om één dagje per jaar ècht bijzonder te zijn. Tja, zo bijzonder is het overigens niet, want er zijn miljoenen mensen per dag jarig. 😉

Die tijd dat ik me bijzonder voelde is nu totaal voorbij. Gisterochtend werd ik wakker met de gedachte van ‘het is 11 mei’, maar het voelde als iedere willekeurige dag. Niets bijzonders, niemand die je ’s ochtends wakker zingt, kust, feliciteert, geen ontbijtje (laat staan op bed), nog niet eens een klein cadeautje. Er waren gisteren geen kaartjes bij de post (niet gek, want net verhuisd en de adreswijzigingen heb ik nog niet verstuurd); het was gewoon een doodnormale dag en ik voelde me zó ontzettend als Remi (ben ik trouwens niet hoor, ik heb gelukkig familie en vrienden).

En behalve dan dat het behoorlijk stil is en niet bijzonder, heb ik ook steeds meer moeite met het verstrijken van de tijd. Niet met de leeftijd an sich (boeit mij dat nu of ik 30 of 40 of -straks- ouder ben), maar meer met mogelijkheden, kansen die steeds minder in mijn bereik komen te liggen en de gedachte van wat ik tot op heden in mijn leven bereikt heb en dat voelt op dit moment als bitter weinig.

Ik ben nu officieel 42, alleenstaand, geen kinderen, ik zit nog steeds te vechten om de hoeveelheid problemen van de afgelopen jaren achter me te laten, ik voel me totaal niet belangrijk in deze samenleving. Hoewel ik heel wat werkende jaren achter de rug heb (en zeker van plan ben om er straks weer hard tegenaan te knallen), besef ik dat ik op dit moment niet onmisbaar ben voor de samenleving en dat doet pijn. Ja, ik weet dat ik vrienden heb, familie die mij enorm zouden missen, maar helaas is dat voor mij niet voldoende: niemand is afhankelijk van mij.

Maar goed, gelukkig is de dag wel enorm gezellig geëindigd. M te D belde op om me te feliciteren, later op de dag druppelde er nog wat Whatsapp’jes binnen, sms’jes en telefoontjes. Van mijn ouders kwam een pracht van een Oleander gehad en ’s middags kwam het Rotterdamse survivalteam langs met geweldige cadeaus en vriendin M te O had ook de hele avond voor mij gereserveerd. Met zijn 5’en (later aangevuld door de dochters van M) heerlijk gegeten en de verjaarsdagtaart was vervangen door cake, ijs (driedubbele chocola en vanille), chocoladesaus, advocaat en slagroom. Het was zó geslaagd dat zelfs de meiden van M ervoor bleven hangen.

Hopelijk wordt het komende jaar nu echt toch wel anders en kan ik volgend jaar een knalfuif geven. Het weer moet dan wel weer op normale waarden zijn en -zoals gebruikelijk op mijn geboortedag- zonnig en niet dat je tenen er ongeveer afvriezen! Ik ga er in ieder geval mijn uiterste best om weer wat van het goede leven in mijn brouwerij te krijgen, als iemand anders dan voor dat prachtige weer kan zorgen.

Liefs,

18 april 1968 – 4 december 2007

“To live in hearts we leave behind is not to die.”
Thomas Campbell

Een 5e verjaardag zonder hem, maar hij zal altijd zijn plek blijven behouden.

liefs,