Mijn bijzondere moeder

De toespraak die ik voor het afscheid van de allerliefste moeder ter wereld ga houden

Toen we afgelopen vrijdag bespraken hoe ons afscheid aan Tini, mijn vaders lieve vrouw voor bijna 46 jaar (48 jaar samen) en onze moeder eruit zou komen te zien, was er geen haar op mijn hoofd die eraan dacht om niet zelf wat te zeggen. Mijn moeder was altijd trots op de manier waarop ik alles verwoordde en natuurlijk kan ik dan op deze laatste mogelijkheid om dat haar te laten zien, zelf niet ontbreken.

Maar de dagen volgden, stonden vol met afspraken, dingen die nog gedaan moesten worden en er kwam maar weinig op papier. In mijn hoofd speelde dat ik duidelijk moest maken hoe speciaal mijn moeder was. Niet alleen voor haar man, haar kinderen, kleinkinderen en familie, maar voor iedereen. Alleen hebben we in diezelfde dagen ook gemerkt dat ik dat niet meer hoef te zeggen; iedereen weet al hoe bijzonder ze was. De reacties stroomden binnen, ik heb mensen in tranen gezien en gehoord wat voor impact ze op iedereen had. Niet alleen wij rouwen, maar Zeeuws-Vlaanderen rouwt en ook ver daarbuiten tot over verre grenzen aan toe.

Mijn zus heeft iemand gesproken die haar nooit heeft mogen ontmoeten, maar met wie ze wel heel veel telefonisch contact heeft gehad. Zij vond dat ze gisteren afscheid móest nemen. Een ander had pas sinds kort contact en kwam omdat ze mijn moeder zo bijzonder vond. Zoals jullie zelf gemerkt hebben, was er niet veel voor nodig om een plekje in Tini’s hart te krijgen en als vanzelf sloop ze ook de harten van anderen binnen en bleef daar plakken.

Zij was iemand die de wereld een mooier maakte door aandacht, haar warmte en hartelijkheid. Doordat ze met kleine gebaren, een kaartje, een bemoedigend of vriendelijk woordje of door iets anders even liet weten hoeveel mensen voor haar betekenden.

Gisteravond hebben mijn vader, mijn zus Diana en ik nog even vluchtig condoleancekaarten doorgekeken en daarin kwam zo vaak het woord “kaartje”, aandacht en warmte voor dat we ons eigenlijk afvroegen waar ze in hemelsnaam de tijd vandaan haalde om dat te doen, want het belangrijkste in haar hele leven waren Adri, mijn vader, de kinderen en kleinkinderen, De Zaak waar ze overdag altijd was, zelfs op momenten dat ze dat vanwege haar gezondheid beter niet had kunnen doen en dan ook het Leger des Heils. Ze was altijd en overal aanwezig, weer met die warme lach en gulheid.

Nu draait de wereld door zonder haar en zullen we zelf de wereld mooier moeten maken. Maar we hebben gezien dat het mogelijk is en we hebben gezien hoe mijn moeder dit heeft bewerkstelligd. Haar vervangen kunnen we niet, niet alleen, maar misschien wel met zijn allen.

Mama zou het zó geweldig vinden als jullie mee zouden helpen om haar gedachtegoed voort te zetten: haar gulheid, haar hartelijke, welgemeende lach en haar goedheid. Doe deze week is kleins voor iemand anders zonder er iets voor terug te verwachten (en misschien doe je dat allang, maar dan deze keer uit naam van Tini) en kijk hoe mooi wij de wereld kunnen kleuren in haar favoriete kleur roze. Tini mag dan wel niet meer hier zijn, wij kunnen haar unieke verschijning deels aan anderen doorgeven.

En blijf haar naam noemen en deel haar verhalen delen met anderen. Met mijn vader, mijn broer Marco, zus Diana en mijzelf en met iedereen bij wie ze in het hart zit vastgeklonken. Ze is er dan wel niet meer, is ze pas echt weg als we niet meer over haar praten en daar is ze te bijzonder voor!

***

Als laatste aan mama zelf

Lieve mama, je bent niet meer hier, maar dat betekent niet dat mijn liefde voor jou ook weg is. Ik zal altijd zielsveel van je blijven houden. Je was trots op al je kinderen, ook op mij. Je had vertrouwen in ons op momenten dat we dat niet in onszelf hadden. Nu moeten we het zelf doen, maar jij hebt ons die kracht gegeven, dus je hoeft je om ons geen zorgen te maken. Als ik maar een beetje op je lijk, op hele kleine schaal hetzelfde voor anderen kan doen, dan ben ik al zó trots op mezelf. En mijn hart stroomt over van liefde en trots dat jij mijn moeder bent.

Je was echt, echt lief met een hoofdletter L, een topvrouw! En dit afscheid, de mensen en de zee van roze bloemen bevestigen dat.

Dank je mama dat door jouw manier van leven, wij ons zo gesteund voelen worden, dat we door onze tranen heen kunnen lachen omdat er zoveel liefde onze kant op komt.

Luv joe always!

Je dochter Nicole